Yvonne van Lith (53) werkt als teamleider op de polikliniek kaakchirurgie in het Amphia Ziekenhuis te Breda. Eind maart verloor ze haar beide ouders aan corona. Ze stierven een dag na elkaar.
“Mijn ouders waren ‘menskes van de dag’, zoals we in Brabant zeggen. Mijn moeder was 87, mijn vader 91. Toen de coronacrisis begon heeft mijn zwager, die huisarts is, een gesprek met hen gehad. Hij zei: ‘Henk en Mien, als dat virus jullie treft is de kans groot dat jullie daar niet doorheen komen.’ Dat vonden ze prima, ze zeiden dat ze een mooi en gelukkig leven hadden gehad. Mijn zussen, broer en ik bleven dus op bezoek komen; naast de thuiszorg hadden wij allemaal een eigen zorgdag. Mijn moeder deed zelf ook veel. Ze kookte elke dag en zorgde goed voor mijn vader. Maar kort na dat gesprek met mijn zwager werd ze ineens erg benauwd en hoestte ze veel. Door de huisarts werd ze meteen gezien als coronapatiënt; de thuiszorg kwam vanaf dat moment binnen in pakken en met handschoentjes aan.”
Houdoe
“Uiteindelijk is het allemaal heel snel gegaan. Een kleine week was ze heel erg ziek en werd ze steeds zwakker; op vrijdagochtend 27 maart overleed ze vroeg in de ochtend in haar eigen bed. Mijn zus en nichtje kwamen in eerste instantie kijken naar mijn vader, die een onrustige nacht had gehad, en zagen toen dat mijn moeder niet meer leefde. Dat hebben ze hem verteld, maar hij bleef naast mijn moeder liggen. In de loop van die vrijdag stortte hij helemaal in. Ineens kreeg hij hoge koorts en kon niet meer zelfstandig naar de wc; in één klap werd hij superziek. Op het moment dat mijn moeder het huis uit werd gedragen om naar het rouwcentrum te worden gebracht, zei hij: ‘Houdoe Mien, ik kom ook zo.’ De volgende dag overleed hij ook. Dit keer waren we daar allemaal bij: mijn twee zussen, mijn broer, mijn zwager en ik.”
Rouwfietsen
“Mijn ouders waren een team en stonden altijd voor ons klaar. Mijn vader had een rijwielhandel gehad in Berlicum; hij stond in de werkplaats, mijn moeder runde de winkel en zorgde voor de kinderen. Op zijn 57e verkocht hij de zaak, daarna konden ze lang genieten van hun oude dag. Ze fietsten graag, hadden veel vrienden en het allerliefst zorgden ze voor de kleinkinderen. Hun uitvaart was moeilijk vorm te geven, omdat we niet iedereen konden uitnodigen. Met de begrafenisondernemer besloten we daarom twee rouwfietsen te huren, waarop de kisten geplaatst konden worden. Langs de weg vormden de mensen die afscheid wilden nemen een erehaag; voor de stoet liepen een gildepaard en twee tamboers, daarachter kwamen de rouwfietsen en daarna wij. We zijn alleen met de directe familie naar het crematorium gegaan. Daar hebben mijn nichtjes en zwager nog mooie toespraken gehouden, er was muziek en er waren foto’s. En omdat het besloten was, konden de achterkleinkinderen hun gang gaan. Door corona moesten we het klein houden, maar eigenlijk had het niet mooier gekund.”
Herinneringen ophalen
“Vlak voordat mijn moeder ziek werd, werd het vanwege Covid-19 heel druk in het Amphia Ziekenhuis. Omdat ik daarom werd overgeplaatst naar de spoedeisende hulp, stopte ik even met het bezoeken van mijn ouders. Maar toen het zo snel achteruitging met ze, wilde ik bij hen zijn zolang het nog kon. Na hun overlijden kreeg ik zelf verschijnselen, daarom was het uitgesloten dat ik zou gaan werken. Erg ziek voelde ik me niet; onder andere omstandigheden had ik het als een kuchje gezien. Maar in overleg met de viroloog van het ziekenhuis werd besloten dat ik thuisbleef. Ik vond het heel erg dat ik thuis zat terwijl ik wist dat mijn collega’s het intussen zo heftig hadden, alsof ik ze in de steek had gelaten. Tegelijkertijd kreeg ik daardoor ook de kans om samen met mijn zussen, die ook symptomen hadden, ons ouderlijk huis op te ruimen. Ik kwam verder nergens in die weken, alleen in mijn eigen huis of in dat van hen. Daardoor konden we in alle rust de vertrouwde spullen van onze ouders nog eens door onze handen laten gaan en herinneringen ophalen. Dat we dat samen konden loslaten, heeft me erg goed gedaan.”
Ouders
“Natuurlijk mis ik mijn ouders. Dat ik in één keer geen vader en moeder meer heb, is een enorm verlies. Het meest mis ik mijn dagelijkse routine met hen. De gesprekken met mijn moeder, en de fietstochtjes op zaterdag met mijn vader in het dorp, op de duofiets van het bejaardentehuis. Maar het troost me ook dat het echt goed was zo; uiteindelijk hebben ze niet zo heel veel van corona gemerkt. Het belangrijkste was dat ons pap en ons mam al die tijd samen zijn gebleven. En ook samen konden gaan.”
Hoera, Libelle is genomineerd voor website van het jaar 2020. Help jij ons naar de overwinning? Stemmen kan hier.
Interview: Liesbeth Smit. Fotografie: Petronellanitta
Het bericht Yvonne (53) verloor in twee dagen beide ouders aan corona: “Houdoe Mien, ik kom ook zo, zei mijn vader” verscheen eerst op Libelle.